ابيات من الهذيان

[شيخ نفسه]

ماذا اقول لك
قد مر دهر منذ ان التقينا
قد مر بعض العام ام ربما قرنا
تعبت اقلامى من كتاباتى الرسائل
وجفت من الافكار محبرتى
غابت شموسى فى الشروق
وقاطعنى على مدى الغياب قمرى
تاهت فى الارض سرب حماماتى واقتلع
الظلم اعراف زيتونتى النضره

ماذا اقول سيدتى
والفجر اضحى ابعد شئ فى ليالى
ابعد حتى من الموت
وقناديل محرابى دبلت من فتيلتها
وجف من نبراس عقلى الزيت
تاهت فى الدجى خطوات قدمى
وتاهت فى الغياب اهات شفتى
والنفس اضحت كعصفور بلا جناح
كيمامة عمياء كعندليب بلا صوت
تاهت تحت خطواتى الثرى
فلا ادرى فى غيابك
اهى غفوة العقل
ام صحوة الموت


اصبحت كالمعتوه ابحث عنك فى حنايا العقل
فى قراطيس اشعارى
فى محبرتى وزجاجة عطرى
فى مقهانا المفضل
فى حنايا احساسى
اصبحت افتش عنك فى عقلى
وفى دمى وفى صدرى وفى انفاسى
اسال عليك كل من اتى نجدا
ارايتموها
امازالت نضرة شهية
امازالت حبيبتى
اما زالت
اما زالت
اما زالت
حتى تعب من سؤالى الناس
رحماك سيدتى
تعبت من الغياب
تعبت من الشقاء والعذاب
تعبت من طول ليلى وطول نهارى
ها انا انتظرك خلف ذاك الباب
ااتى بالشمس والقمر
ااتى برياح البحر المقدسه
ااتى برمال شاطئ الحب والاحزان
لكن لا تغضبى
فما قلت الا
بضع ابيات من الهذيان




صلاح الديـــــــــــــــــــــــــــــــــن